Enthousiast en behoorlijk nieuwsgierig rent Gijs het vakantiehuisje binnen waar we een weekje verblijven. Wow! Dit is een mooi huisje, he papa en mama?!
Wij lopen achter hem aan en merken dat we het fijn vinden om er een weekje tussenuit te zijn. Heerlijk met z’n drieën.
Gijs laat achter alle deuren ons in geuren en kleuren zien wat er allemaal in het huisje te vinden is. We kiezen een kamer waar Gijs mag slapen en onze kamer. We lopen weer naar de woonkamer en Jos tilt Gijs op. We staan lekker bij elkaar en genieten even van dit moment. “Leuk hier he?!” Een armpje van Gijs gaat om de nek van Jos en de andere om mijn nek. Even kroelen met elkaar. “Wij zijn drie vriendjes,” zegt Gijs op een lieve toon. Smelt…

Na een heerlijk weekje genieten met Bollo de beer, een zwembad, ballenbak, kinderboerderij en verschillende stadjes in de buurt, hebben we alle spullen weer in de auto en rijden we naar huis terug. Dag huisje, roept Gijs nog en hij zwaait. Tot de volgende keer. Op de route langs de weilanden horen we ineens vanaf de achterbank: “Kijk mama uh… kijk papa! Dat paardje rent door de wei!” Ik slik…
“Ja, ik zie het,” zegt papa. “Leuk he!” “Mama, zie jij dat paardje ook?” vervolgt Gijs zijn zin. “Nee dat kan mama niet zien, dat paardje is te ver weg,” vertel ik hem rustig terwijl er tranen over mijn wangen rollen.
Niks gaat natuurlijk onopgemerkt, want Gijs ziet mijn tranen. “Mama, huil jij?” “Ja lieverd, mama is een beetje verdrietig,” krijg ik er nog wat trillend uit.
“Maar waarom dan?” Ik kijk Jos aan en hij legt zijn hand op mijn been. “Mama is verdrietig omdat ze het niet zo goed kan zien. De oogjes van mama doen het niet meer zo goed.” “Nee, weet ik,” zegt Gijs. “Kan gebeuren toch, mama! Niet zo erg!”

Liefde zit in de kleine dingen, net als het verdriet. Het ligt soms zo dicht bij elkaar.
Wat ben ik blij dat we open zijn naar Gijs dat mama het niet goed kan zien. Wat ben ik trots dat Gijs onbewust veel vertelt over zijn omgeving. Wat kan onze stoere bink toch al goed praten!

Deel deze blog met je vrienden!

This article was written by Linda

Laat een reactie achter

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *