Een ding is zeker. Het leven met mijn oogaandoening AZOOR gaat niet over rozen. Dat blijkt afgelopen dagen weer even erg duidelijk. Soms heb ik van die momentjes dat ik me erg bewust ben van mijn handicap en mis ik mijn zicht enorm.

Afgelopen weekend heb ik mijn verjaardag gevierd. In de voorbereiding probeer ik dan mijn best te doen. Ik had zelf eiersalade gemaakt voor op een toastje en voor ’s avonds paprikasoep. Misschien een soort compensatiegedrag voor wat ik die dag zelf niet kan doen. Ik probeer nog altijd op te letten of iedereen nog drinken heeft en de schaaltjes op de tafel gevuld zijn. Het kost me veel moeite, moet soms hulp daarvoor vragen en vind het lastig dat Jos of anderen veel moeten overnemen. Heel de dag lieve mensen over de vloer geeft mij druk en je kunt me aan het einde opvegen. Door vermoeidheid, word ik dan snel emotioneel en kan gauw in tranen zijn. Het blijft moeilijk iedereen te vermaken, voor iedereen te zorgen, de kinderen in de gaten te houden en ook nog eens te lachen, omdat ik eigenlijk heel blij ben dat al deze lieve mensen er voor mij op mijn verjaardag zijn. Hoezo ligt verdriet en geluk weer dicht bij elkaar.

Ook een dag later merk ik dat drukte, rust, geluk en verdriet zich afwisselen. Een heerlijk ochtendje volgde samen met Gijs en Jos. Na alles opgeruimd te hebben, hebben we lekker met Gijs gespeeld. Heerlijk rustig thuis in ons huisje. In de middag zijn we naar Monkeytown geweest. Een voor mij nieuwe binnenspeeltuin waar het lekker rustig was. Samen met Jos en Gijs door het klimkasteel. Wat is Gijs toch snel! Voor je het weet, staat hij alweer te wachten bij de ballenbak of glijbaan. Hoogteverschillen in alle routes van het kasteel maken mijn ogen vermoeid en ik ga even aan het tafeltje zitten. Terwijl Gijs van links naar rechts fietst, gaat Jos wat drinken halen aan de bar. Hup, Gijs fietst niet alleen een stukje rechtdoor maar gaat gelijk zijn eigen route. Ik kan hem niet meer volgen. Dan maar weer wachten tot hij en Jos weer terug bij de tafel komen. Het is heerlijk om Gijs enorm blij te zien deze middag, maar wat mis ik het contact tussen ons op een afstand. Een lach vanuit bovenaan de glijbaan zou me goed doen, maar helaas. Die stomme beperking zit in de weg. De tranen rollen weer even over mijn wangen.
’s Avonds op de bank er nog even met Jos over gesproken en de rust weer gevonden. En die mag er zeker weer even zijn. Onverwacht kreeg ik toen nog een cadeautje voor mijn verjaardag. Een dagje heerlijk relaxen in de sauna.

Gisteren hebben we Gijs dus naar mijn schoonouders gebracht en zijn wij samen naar de sauna geweest. Heerlijk om samen een dagje te ontspannen en weer met zijn tweetjes te kletsen over fijne dingen. Een heerlijk sapje en een stukje taart mochten dan ook niet ontbreken... Samen genieten van de rust en liefde voor elkaar. Helaas wel heel de dag goed opletten bij alle trapjes die slecht gemarkeerd zijn of afstapjes die voor mij onduidelijk naar voren komen. Niet te vergeten dat het typische ‘mensen-kijken’ ook niet gaat. Weer mis ik ze zo. Die stomme ogen zitten weer in de weg. Gelukkig kun je in de sauna op nog veel meer plaatsen ontspannen met je ogen dicht. Een lekker dagje...
Als Gijs dan ook nog eens blij is om ons weer te zien als wij weer terug zijn, kan mijn dag niet meer stuk.

Fijn te merken dat je weer redelijk goed kan schakelen tussen drukte en rust en de samenkomende tranen van geluk en verdriet.
Het mag er immers zijn!