Niet uitgeput en supermoe, maar juist voldaan, vol energie en trots zit ik op de bank! Jos is lekker uit eten en Gijs en ik komen net thuis. Inmiddels ligt hij al heerlijk te slapen. Hij was wel heel moe, maar vond het superleuk, vertelde hij me net. En die pizza was echt lekker, hè mama!!

Vanmorgen werd ik wakker en zei ik tegen Jos. “Vanavond ga ik met Gijs uit eten bij de pizzeria in Eindhoven.” Het was even stil…. “Echt?” stamelde Jos verder. “Ja echt,” vervolgde ik mijn verhaal. “Ik ga met de bus naar de stad en vanuit daar lopen we samen naar het restaurantje. Daar ben ik vaker geweest dus dat ken ik wel. Ik weet daar het toilet te zitten en vraag om een tafeltje bij het raam. Daarna pin ik gewoon en lopen we weer terug naar de bushalte. En dat ik het daar moet vragen, ben ik inmiddels wel gewend. Het is nog lang licht dus ik denk dat dat wel gezellig is. Over de menukaart maak ik me niet al te druk. Gijs wil toch graag een pizza salami en ik vertel gewoon wat ik er graag op wil.” “wauw, dat vindt Gijs ook vast superleuk! En gaaf dat je dat gaat doen. Je kan dat!”

We liepen rond etenstijd samen naar de bus. Als ik met Gijs alleen ergens loop, heb ik altijd mijn taststok bij me. Dat is inmiddels best een gewoonte merk ik. Het blijft op veel momenten echt nog een groot ding, omdat je niet meer anoniem kan zijn, maar goed het is nou eenmaal veiliger. Hij brengt me nu immers ook weer verder van huis. Gijs vond de busreis weer geweldig. Het etentje was leuk, lekker en gezellig. We hebben er allebei van genoten.

Wist je dat er me weer veel dingen zijn opgevallen na ons uitstapje…

• Personeel is erg behulpzaam in de pizzeria. Door mijn stok, weet men wel dat ik slecht of niet zie, maar weten dan soms nog niet precies wat wel en wat niet handig is. Je voelt aan alles dat je welkom bent en ik alles mag vragen. Gijs wordt als gentleman behandeld en vindt het prachtig.
• Het was in het begin lekker rustig in het restaurantje ( bewust gekozen voor 17.15 uur) en we zaten bij het raam en het toilet. Dat had ik bij de reservering al gevraagd. Dat was maar goed ook, want Gijs moest natuurlijk al snel naar de wc. Dat ging dus best gemakkelijk. Hier is de jongens en daar de meisjes, mama! Zonder dat ik er naar vroeg, herkende Gijs natuurlijk de tekeningetjes op de deur.
• Ik moet steeds het vertrouwen hebben dat Gijs het alleen kan. Zijn drinken inschenken en dan ook nog uit het rietje drinken als het glas bijna van het randje van de tafel kiept. Dat ging helemaal goed. Net als het eten van de pizza. Ik had gelukkig gevraagd om hem in puntjes te snijden.
• Na de pizza wilde Gijs ook graag nog een kinderijsje. Hij bestelde hem keurig zelf. Toen hij hem kreeg was hij even niet zo blij. De chocoladesaus die er overheen zat, vond hij niet lekker. Tsja, ga die er maar eens afhalen. Gelukkig ging dat redelijk en nam hij genoegen met mijn lepelkunst. Hij heeft heerlijk zitten smullen.
• Bij het pinnen ging het even niet zo goed. Het was inmiddels behoorlijk druk en ik hoorde niet dat ik mijn pincode intoetste. Het gevolg was dat ik maar 3 cijfers had ingevoerd. Tsja, dan doet hij het niet. Geen probleem gaf ze aan, ze drukt op correctie voor me en ik deed het opnieuw. Nu meer geluk! Netjes betaald. In de tussentijd kreeg Gijs nog een lolly aangeboden door de leuke ober. Volop zwaaien en “tot de volgende keer” werd hem nageroepen.
• Het over straat lopen in Eindhoven-stad waar toch veel ogen gericht worden op Gijs en mij. Ik voel ze overal, maar ze zijn er ook echt. Ik hoor mensen denken: kijk daar of ow jee met een klein kindje of …

Ik probeer dan maar gezellig met Gijs te kletsen en te laten zien dat we gezellig ergens samen naar toe aan het wandelen zijn.

Op de terugweg stonden we bij de bushalte te wachten. Het was best druk dus vroeg ik aan een gezinnetje naast ons of ze me konden vertellen wanneer onze buslijn er aan kwam. Dat duurt nog 11 minuten kwam een vriendelijk antwoord. Vader zei er nog bij: “Oei, een beetje vervelend maar onze bus komt iets eerder dus we kunnen jullie zo niet tot aan de bus helpen.” “Geeft niks”, vertelde ik. “Dan vraag ik het zo weer aan iemand anders of we houden gewoon de volgende bus aan en vragen dan of we de juiste hebben.” “Oh gelukkig,” vervolgde die vader. Ik bedank ze wanneer ze hun bus binnengaan en zeg dat het wel goed komt. De rest van de mensen stappen ook in en de buschauffeuse vraagt aan ons: “Mevrouw, op welke lijn staan jullie te wachten?” Dat vertel ik haar en ze zegt gewoon: “oh, dan stuur ik mijn collega even een berichtje dat hij hier sowieso moet stoppen. Het wordt geregeld! Fijne avond.” Lief hoor.

De bus erna was inderdaad onze lijn en de chauffeur zegt bij binnenkomst heel vriendelijk: “Ik kreeg net een berichtje van je! Waar willen jullie naar toe? Dan let ik even mee op!” Ook al zo lief. Ik geef de bushalte door, maar Gijs weet dat zelf ook. Gijs drukt op de goede plaats op de knop en de chauffeur roept ons op tijd. We mochten voor uitstappen, omdat hij daar de bus al naar beneden gezet had. Ook al zo lief.

Zonder stok snapt men het niet en kan me als arrogant of niet oplettend ervaren. Met stok en vriendelijk vragen, merk ik veel behulpzaamheid en vinden mensen het knap hoe en wat ik doe! En dat terwijl ik nog steeds dezelfde Linda ben! Al moet ik me wel degelijk anders gedragen!