Iedereen heeft wel eens het gevoel dat hij of zij handen tekort komt. Je wil veel te veel tegelijkertijd en dat lukt niet alleen. Fijn om dan binnen je relatie bijvoorbeeld even wat dingetjes te verdelen om je dan vervolgens weer samen te kunnen richten op leuke dingen. Die spreekwoordelijke handen die je dan tekort komt, zijn gemakkelijk op te lossen.

In ons geval wil ik met alle liefde en plezier mijn handen uit mijn mouwen steken, maar soms heb ik toch echt ook mijn ogen nodig. Het gevolg is dat ik niet kan helpen, veel wederom aankomt op Jos, wat veel tijd kost. Het gevolg is dat we nog nauwelijks tijd hebben voor iets anders leuks.

Geen klaagzang maar weer een bewustwording. Afgelopen maandag was zo’n dag. Wat zou die dag er anders uitgezien hebben als ik geen beperking had met mijn ogen. Gijs zou een nieuwe kamer krijgen. Zondag had Jos al hard gewerkt met het schilderen van de muren en het plafond. Maandagochtend stond op de planning dat Jos samen met mijn schoonvader de kast en het bed zouden ophalen in de winkel en vervolgens deze meubeltjes die ochtend en middag in elkaar te zetten. Op maandag doen we normaal gesproken samen boodschappen, maar daar zouden we misschien later die middag nog wel tijd voor hebben. We hadden nog wat worstenbroodjes en soep, dus ik kon het klusteam verwennen. Terwijl alle spullen naar boven gebracht werden, kwamen de mannen er al snel achter dat de deuren van de kast beschadigd waren. Daar moesten we mee terug. Even aan de kant gezet om de rest in elkaar te zetten. Een behoorlijke klus waar de mannen tot 17.00 uur mee bezig waren. In de tussentijd heb ik met Gijs wat gespeeld en hier en daar gekeken naar het klusteam. Om 17.00 uur ging mijn schoonvader Gerard terug naar huis en bedachten wij een plan de campagne. We hadden geen eten in huis, de deuren moesten teruggebracht worden. Wanneer ik gewoon nog gezien had, was ik natuurlijk al lang in de tussentijd boodschappen gaan doen met Gijs, had ik gekookt en konden we gezellig samen eten. Uiteindelijk bedachten we om toch de deuren om te gaan ruilen en meteen een hapje te eten bij de Zweedse winkel in de buurt. Eerst samen 10 minuten wachten bij de klantenservicebalie terwijl Gijs natuurlijk honger had gekregen. Wanneer ik nog gewoon gezien had, was ik natuurlijk allang met hem naar het restaurant gegaan om in de rij te staan of al eten te gaan bestellen.

Toen we klaar waren met de retourafhandeling hebben we samen gekozen wat we wilden eten. Nog even staan klungelen met twee dienbladen, want wie gaat die dragen? Als er niet te veel op staat, kan ik daar mee helpen. Staan we uiteindelijk bij de kassa, mochten we ook nog een stuk fruit voor bij het kindermenu van Gijs pakken uit de mand iets verderop. En in het hoekje stonden kinderbekers met ranja, deze hoorden er ook nog bij. Jos heeft maar even aangegeven dat hij deze twee dingetjes zo zou ophalen. Wanneer ik nog gewoon kon zien, was ik even teruggelopen om deze toevoegingen te pakken en was ik daarna aangesloten bij onze tafel.

Bij de tafel heb ik Gijs geholpen met zijn jas en stoel en heb ik de bordjes verdeeld terwijl Jos druk in de weer terugliep voor de banaan en de ranja. Ik kwam er al snel achter dat we het bestek vergeten waren. Nou ja, dat zou ik Jos zo wel even vagen als hij terug was. Zal ik zelf even die kant op lopen om te kijken of ik het kan vinden? Ow nee, dat is helemaal vooraan, dat gaat niet lukken. Wanneer ik gewoon nog gezien had, was ik in de tussentijd even bestek gaan halen en hadden we lekker kunnen gaan eten.

Jos uiteindelijk teruggekomen bij ons tafeltje, begint Gijs: ‘Mama, ik moet plassen…’ ‘Oké lieverd, papa loopt even met je mee en dan kunnen we zo de frietjes opeten.’ Gelukkig wist Jos het toilet snel te vinden en waren ze gauw weer terug.

Heel voorzichtig toch nog even aangegeven dat we nog geen bestek hebben. Terwijl Jos zijn jas nog steeds aanhad, liep hij terug en konden we lekker gaan eten. Wanneer ik nog gewoon gezien had, was ik natuurlijk even met Gijs naar de wc gegaan.

Na het eten mochten we natuurlijk nog een halve winkel door om vervolgens in het magazijn de twee nieuwe deuren op te halen. Wanneer ik nog gewoon gezien had, was ik al met Gijs naar de auto gegaan en had Jos even de deuren gepakt en afgerekend.

Op veel momenten is zowel Jos als ik gewend aan hoe onze rollen verdeeld zijn tijdens dit soort activiteiten, maar maandag hadden we er allebei last van. Wanneer ik gewoon gezien had, had ik… Of hadden we…
Maar helaas, op het moment van zo’n pittig dagje werken van Jos, kan ik hem niet verlichten. Grrrrr… wat had ik dat graag gedaan. Ik ben niet te beroerd om een paar extra handen te bieden, maar mijn ogen werken niet mee!

Daarmee ben ik extra trots op Jos! Hij is echt geweldig!!