In de tijd dat het nog onduidelijk was wat er met mijn ogen aan de hand was, beheerde Jos mijn telefoon. Ik kon het immers niet meer lezen. We bespraken samen steeds welk berichtje we maakten en hij verstuurde deze met mijn telefoon. Deze updates over de onderzoeken in het ziekenhuis werden door lieve mensen om ons heen flink beantwoord. Hij moest steeds de berichtjes voorlezen. Ik was blij dat hij dat deed, maar voelde me zo afhankelijk. Steeds maar weer ging ik proberen of het toch misschien niet zelf lukte. Nee, letters op een telefoon of papier zijn wazig en onscherp, waardoor ik het niet kan lezen.

Een aantal weken later vertelde een vriend van Jos dat de voice-over bestaat en dat ik mijn telefoon alles kon laten voorlezen. Een instelling op de Iphone die gemakkelijk aangezet kan worden. Hiervoor bedankte ik vriendelijk en ik vond het niet fijn dat hij mij dit aandroeg… Ik was niet blind! Zo waren mijn gedachten!
Tot op het moment dat Jos helemaal knettergek werd van alle berichtjes op mijn telefoon die hij na zijn werk nog voor mij moest voorlezen en beantwoorden. Logische reactie. Het heeft me aan het denken gezet. Misschien is die voice-over toch wel een goed idee. Zo zou ik ook mijn eigen beheer en zelfstandigheid weer wat terug krijgen.

Bij Visio, een instelling voor blinden en slechtzienden, hadden ze me er ook al eens over verteld. Daar was ik overigens ook op andere vlakken bezig met verwerken en accepteren van mijn handicap. Daarover later meer. Ik besloot een cursus te volgen over het gebruik van voice-over op mijn telefoon en Ipad.

We hebben toen allebei een nieuwe Iphone aangeschaft, zodat alles up-to-date was. De stem die gebruikt wordt was in het begin een echte duidelijke tomtom stem. Een irritante mannenstem, dof, langzaam en een echt computergeluid. Gelukkig bleek je mega veel instellingen te kunnen veranderen om het aangenamer te maken. Inmiddels ben ik er ook aan gewend, maar is de stem vernieuwd en spreekt hij sneller.

Ik bespaar je alle details van de voice-over maar leg je graag in het kort uit hoe het werkt. Als ik met mijn vinger over het scherm ga, spreekt hij uit welke app er onder mijn vinger staat. Wanneer ik bij de app ben welke ik wil, tik ik snel twee keer achter elkaar op het scherm en opent hij de app. Op deze manier leest hij alles voor. Wanneer ik een Whatsapp-berichtje wil versturen spreek ik deze in met de dicteerfunctie. Alles wat ik zeg, wordt omgezet in tekst en deze kan ik vervolgens verzenden.
Dit waren de eerste stappen in mijn zelfstandig bedienen van mijn telefoon. Ik kon weer mee doen in groepsappen, berichtjes verzenden en ontvangen. Helemaal zelf Inmiddels biedt mijn telefoon me onwijs veel mogelijkheden, maar daarover vertel ik je later.
Diegene die met mij appt, snapt helemaal wat ik bedoel, maar soms is het echt hilarisch wat er in mijn berichtjes staat. Ik probeer zo goed mogelijk te articuleren, maar mijn telefoon is een held in fonetisch schrijven.

Hi T is natuurlijk High tea…
Tdom poes is natuurlijk tompouce…
Gi is moet natuurlijk Gijs zijn…

En veel zinnen kloppen dan niet helemaal. De kunst van de lezer is om het hardop te lezen en dan soms te ontcijferen. In het begin erg frustrerend, omdat het niet altijd duidelijk is, er soms totaal geen goede spelling gebruikt wordt. Maar ik kan het nu beter loslaten. Ik kan immers weer communiceren zoals ieder ander. Dat is voor mij belangrijker dan de goede spelling.
Zelfs een emoticon wordt aan me uitgelegd.
Een gezichtje met een mondje in de vorm van een hartje wordt: een gezicht dat kus toeblaast!

Dat is ook wat ik iedereen toewens op dit moment. Blaas iedereen een hartje toe en je krijgt ze ook terug. Met deze wijze woorden sluit ik deze blog af. Zeker met de feestdagen voor de deur, denk dan nog eens aan het hartje dat je wegblaast of ontvangt.
Voor iedereen een hartje deze dagen!!

Liefs Linda