Vorige week maandag stond op de planning om samen naar de Efteling te gaan. Alle scholen zijn weer begonnen, het is maandag, redelijk weer, dus alle ingrediënten voor een rustig dagje er op uit.
Niets bleek minder waar. We reden de parkeerplaats op van de Efteling en zagen enorm veel auto’s. Helaas, we zijn niet de enige die het idee hadden vandaag.

Oh dat is echt balen, want we zullen wel enorme wachtrijen hebben. Ineens kwam het dan toch in me op. Ga ik het ook uitspreken? Wil ik dit wel? Kunnen we dit wel maken? Ja natuurlijk, zei een stemmetje in mijn hoofd.

We liepen naar de klantenservicebalie en ik klapte mijn taststok uit. ‘Ik wil graag gebruik maken van de invalidepas,’ kwam er vloeiend uit. ‘Dat kan,’ zei de caissière. ‘U mag, of uw man, even een formulier invullen en dan komt het goed.’ Jos nam de invalidepas in ontvangst en we liepen het park in.

Het blijft elke keer weer een dingetje, die stok! Je bent niet meer anoniem of gaat op in de drukte. Nee, zij ziet slecht. En kijk, ze heeft ook nog een jong kindje en is samen met haar man. Als ik al die gedachten van al die mensen eens kon lezen.
Uiteindelijk bij veel attracties de invalide-ingang genomen en vaak snel aan de beurt. Elke keer voelde het gek en een beetje als voordringen. Ik had toch ook gewoon in de rij kunnen gaan staan. Na een half uurtje in het park, konden we ons er allebei overheen zetten en zijn we maar gewoon gaan doen. Dit zijn wij en we maken nu gebruik van deze mogelijkheid. Toch fijn dat het kan.

Het heeft me echt een beetje minder energie gekost. We hoefden hierdoor niet verschillende trappen op en in bijvoorbeeld Carnavalfestival werd het bootje even stilgelegd in het water, zodat we niet vanaf de draaiende schijf moeilijk moesten doen. Ook hier kijkt iedereen weer naar ons, mar misschien wordt er ook wel gedacht: jeetje, wat erg voor haar en haar gezin, maar knap dat ze er wel gebruik van maken.

We hebben een superfijne dag gehad en enorm genoten!