Van de stilte in de straat naar de stilte in huis. Vanmorgen reed Jos de oprit af en ik heb Gijs naar school gebracht. Net even met de stofzuiger door het huis gevlogen en nu met een kopje thee aan de tafel. Het is zo stil in mijn `nieuwe´ woonkamer. De lichte houten vloer met het zachte zebra gestreepte vloerkleed, de heerlijke geurstokjes en de gave groene kleur op de muur.
Afgelopen weken heb ik ook wel eens gedacht waarom we er eigenlijk geen behang hadden hangen. Ik had er graag om en om mijn mannen eens achter geplakt. Waarschijnlijk zeggen ze hetzelfde, en dat is maar goed ook.
Over die soort nieuwe woonkamer kan ik veel vertellen, maar dat doet afbreuk aan hoe het is geworden. Het is zo gaaf en ik ben er heel blij mee. Ook al zijn we afgelopen tijd vooral veel buiten in onze tuin geweest, nu besef ik weer hoe heerlijk het is dat je je thuis voelt in je eigen huis.
Alleen mis ik die fantastische mannen nu al om me heen. Ik keek er zo naar uit dat alles weer een beetje gewoon werd, maar dat geeft wel weer extra confrontatie aan de invulling van mijn tijd elke dag. Nou ja, dat mag er gerust ook even zijn. Het vult zich wel weer. Het geeft de ruimte om weer een beetje vooruit te kijken en niet alleen van dag tot dag te leven.
Ruim twaalf weken geleden is Jos met burn-outklachten thuis komen zitten. Een raar gevoel om ineens mee te maken dat alles te veel is. Je wordt door je lichaam heel hard teruggefloten en je kan niet anders dan luisteren en een grote pas op je plaats maken. Niet veel later kwam natuurlijk ook Gijs thuis en begon de zoektocht naar wat eenieder in huis nodig had om dit een onduidelijke maar lange tijd vol te houden. De een zocht vooral rust en ruimte, waar de ander vooral vermaak en entertainment zocht. Zelf had ik vooral behoefte aan structuur en regelmaat. Duidelijk afspreken wie wat gaat doen elke dag dat gaf tijdens de zoektocht houvast.
Wat betreft ritme, regelmaat en uitdaging voor Gijs kon ik goed zorgen. De juf in mij kwam volledig naar boven. Dat was erg fijn. Ik heb mezelf even aan de kant gezet en me volledig om mijn mannen bekommerd. Ook dat gaf me eigenlijk een heel goed gevoel. Langzaam en met soms stappen vooruit en vaak ook met stapjes terug, trekt Jos zichzelf weer omhoog. Met behulp van de psycholoog werkt hij aan zijn herstel maar ook aan inzichten over zichzelf, ons, zijn werk etc. Alleen dan kan je weer gaan groeien en bloeien. Daar ben ik van overtuigd.
Gijs is de afgelopen weken tot rust gekomen en de druk van ‘moeten’ was er even af. Dat geeft lucht. Nu voelt het als langzaam opbouwen en dat is prima. Ook Jos is aan het opbouwen en dat is positief omdat het ook zo voelt. Er is weer perspectief. Dat woord hebben we natuurlijk al meerdere malen gehoord van onze Mark, maar het voelt ook zo voor mij. Maar tegelijkertijd denk ik aan alle mensen die dit nog niet zo voelen. Eenzaamheid is verschrikkelijk, maar in deze tijd voelen zoveel mensen het gemis van echt contact! Het verdriet maar ook de angst zijn twee emoties die elkaar verzwaren. Het legt een enorme druk op je kwaliteit van leven. De gezondheid staat absoluut voorop en daarom is deze tijd wel te begrijpen, maar voor sommige mensen heel zwaar. Iedereen heeft zijn eigen verhalen rondom de Coronacrisis. Hopelijk zitten er achter en onder elk verhaal ook mooie dingen. Al zijn het herinneringen of verlangens. Ik hoop dat ze beantwoord worden, zolang we ons aan de regels blijven houden. Blijf goed voor elkaar zorgen op welke manier dan ook.
