Dat geluk en verdriet heel dicht naast elkaar kunnen bestaan, dat mag duidelijk zijn. Maar ook frustratie en succes liggen soms heel dicht naast elkaar.

Vorige week had Gijs een kinderfeestje. Daarvoor moesten we dus een cadeautje kopen voor zijn vriendje. Een aantal jaar geleden stond dat altijd op het lijstje om op zaterdag te doen samen met Jos, maar tegenwoordig gaan Gijs en ik wel eens met de bus naar het City Centrum. Hier dichtbij kunnen we opstappen en midden voor de winkels kunnen we uitstappen. Ideaal dus. Sinds Gijs ook zelf goed kan lezen hoeven we als we samen zijn dan ook niet altijd om hulp te vragen. In het begin vond ik dat moeilijk, omdat ik immers zijn moeder ben en ik vooral niet wil dat hij allerlei dingen voor mij moet zoeken of lezen. Als we samen op pad gaan stel ik zelden zo’n hulpvraag aan hem, maar hij weet natuurlijk niet beter dus neemt zo zijn rol. Ook vorige week dus.

We besloten om dus samen een cadeautje te halen. Eerst beginnen we al met ideeën bedenken. Van dure cadeaus tot speelgoed van Pokémon. Ik probeer een beetje te sturen. Uiteraard koop je een cadeau het makkelijkst bij de speelgoedwinkel.  Oké, laten we daar starten en even gaan kijken. Een walhalla, paradijs en doolhof waarbij er op elke hoek een stemmetje roept: ‘En is dit iets?’ Ik bemerk een behoorlijke doos en vraag even wat deze kost: 23 euro. ‘Nou schat, dat is wat boven het budget.’ Oké, we vervolgen onze reis door deze mooie bestemming. ‘Ja mam, ik heb het gevonden! Het kost maar 17 euro.’ Ik wil hem niet helemaal ontmoedigen en vertel dat het idee leuk is, maar dat we op zoek moeten naar iets kleiners. Uiteindelijk komen we bij het schap vol met kleine betaalbare presentjes. Nee, dat was het niet. Je kunt je voorstellen dat mijn buik al wat rommelt en de kook is ingezet. Ik kan immers niet meer sturen op dat leuke, iets goedkopere speelgoedje wat op rechts hangt of even een idee over een thema aanboren wat op links hangt.

We besluiten ook nog even naar een andere winkel te gaan. ‘Dit is leuk en dat kunnen we ook doen.’ ‘Gijs, wat is het dan precies?’ ‘Ja, iets van een schietauto en dat is echt vet. Hij kost maar 16 euro en als het dan niet voor mijn vriendje mag, dan wil ik hem wel van mijn zakgeld kopen. Alsjeblieft???’

‘Nee jongen, we zijn op zoek naar …’

‘Deze dan?’, vraagt hij. Uiteindelijk zijn we samen eruit gekomen en hebben we echt een cadeautje wat zijn vriendje vast leuk vindt. Het is namelijk zonder sturing, bemoeienis van mama uitgekozen. Pfieuw… Het is weer gelukt.

We lopen terug naar de bus alleen wel via de speelgoedwinkel. Een trek aan mijn hand. ‘Mama, mag ik alsjeblieft nog even kijken voor die Pokémonkaartjes die ik van mijn eigen geld wilde kopen…’

Tsja, ik weet dat ziende moeders dit verhaal ook herkennen. Ik weet ook dat Gijs nu echt een zelfgekozen cadeautje geeft. Ja, ik weet ook dat ik dat maar mooi gedaan heb samen. Maar ik weet ook dat het frustratie oplevert. Soms zou ik kiezen om iets anders cadeau te geven en dat kan ik dan niet sturen. Iets met controle willen houden en loslaten? Iets met eigen verantwoordelijkheid bij kinderen zelf? Iets met loslaten en vertrouwen?

Met groot succes hebben we een vet cadeautje gescoord en de frustratie vloeit zo van me af wanneer ik deze kan ombuigen tot blijdschap en trots.