De decembermaand is weer zo’n bijzondere tijd van het jaar. Een overvolle agenda en veel spanning in vooral de kinderlijfjes. Al mag de keuzestress rondom het kerstdiner voor veel volwassenen ook niet vergeten worden. Een aantal dagen waarin we blij zijn met de cadeautjes van de lieve Sint, maakt de start van december voor Gijs natuurlijk het meeste indruk. Vlak daarna komt die mooie kerstboom weer naar beneden en snuffelen we in de kratten naar de ‘ow ja –momentjes’. Die zelf versierde kerstballen, een prachtige kerstman of een knuffel van Rudolf. Het hele huis is in no time versierd en straalt van de gezelligheid door alle lichtjes. Een knus gevoel van het einde van december kan beginnen.

Op school komt natuurlijk “het iets goeds doen voor een ander” naar boven. Dit jaar voor Gijs een sponsorloop met uiteraard een goed doel. Het gesprek komt soms even op gang over behulpzaam zijn, kinderen met beperkingen of gewoon lief zijn voor elkaar en elkaar respecteren. Doen wat er binnen je mogelijkheden kan. Ook op die momenten denk ik aan alle mensen om mij heen die mij helpen en probeer ik ook te zien dat ik ook anderen help. Een mailtje van de juf beantwoordde ik dan ook snel met ja, ik kan komen helpen met de kerstcrea-ochtend. Uiteraard ook omdat ik dat erg leuk vind. Samen met ook weer behulpzame andere ouders gekeken bij welk groepje ik het gemakkelijkste kan helpen. Vol enthousiasme begin ik, maar voel ook mijn terughoudendheid. Zo meteen doe ik toch iets niet goed of word ik weer geconfronteerd met dat het zo lastig is om te helpen zonder je ogen. Toch maar aan de slag en veel vragen of met de kinderen erover praten. Het lukt best aardig maar mijn hoofd…

Langzaam stapelen de gedachten zich op. Welke kindjes zitten er nu aan tafel? Waar zijn de plakpotjes gebleven? Komt het plakwerkje er een beetje oké uit te zien? Knoeit hij nu met lijm of gaat het goed? Staat de naam al op het werkje? Kan ze haar naam zelf schrijven of ga ik het toch doen? Hoe schrijf je zijn naam, zonder even te mogen spieken op het takenbord? Wat ga ik opruimen, is het een prul of toch een kinderwerkje? Waar staat de papierbak, is deze nu in het midden van de klas neergezet? Waar zit Gijs en loop ik er even naar toe of niet? De grote hoeveelheid heeft zich torenhoog opgestapeld en veroorzaakt nu hoofdpijn. Aan het eind Gijs een kus en een ‘tot straks’ kan er nog net af. Eenmaal thuis op de bank, heb ik het toch maar gered. Pffieww…

Even met Jos bellen over deze megaconfrontatie en verstoring van mijn energie, om vervolgens even met mijn ogen dicht te ontspannen op de bank. Ik heb nog een half uurtje voordat ik Gijs weer mag ophalen. Het was leuk, ik ben behulpzaam, vind het leuk om weer in de klas bezig te zijn, Gijs is blij dat ik help, maar wat kost me dit veel energie.

Het aanmoedigen bij de sponsorloop is waardevol. Veel ouders moeten werken en ik sta er wel. Even tussendoor, dan kan ik heel goed denken: als ik nog had gezien, was ik misschien ook wel aan het werk en had ik hier niet bij kunnen zijn. alle kinderen rennen voorbij,  maar dat is te druk en gaat te vlug. Gelukkig sta ik met een lieve ouder van een klasgenootje en deze vertelt me wanneer Gijs aankomt, wat er van zijn snoetje te lezen is, brengt me tussendoor in contact met hem. Gijs komt steeds vaker zelf naar mij en ik kan hem weer even van dichtbij aanmoedigen.

In dezelfde week het veelbelovende kerstdiner in de klas. Bordje en bestek mee, intekenen op de lijst op de deur voor de te maken hapjes en het spannende van in de avond naar school mogen. Als klassenouder was ik uitgenodigd om er die avond bij te blijven. Superleuk maar na de crea-ochtend misschien ook wel veel en waarschijnlijk weer een nieuwe confrontatie. Geen gemaar, mama gaat mee en ook zij trekt een leuk jurkje aan. Samen met Gijs lopen we met onze bladerdeeghapjes, die we die middag gemaakt hebben, in het donker naar school. Ik loop al niet graag in het donker, maar dacht nu ook weer: gewoon doen en dan merk ik vast weer dat ik het kan. Een mooi versierde klas, keurig gedekte tafeltjes, veel ouders met schaaltjes in de handen en enthousiaste kinderen in de gang. Door een donker lokaal samen met Gijs mijn stoeltje gevonden. Prima plekje! Snel even oriënteren waar ik mijn stok neerleg en door te vragen ben ik er weer uit welke kinderen waar om me heen zitten. Zou de andere klassenmoeder er al zijn? Even oogcontact lukt niet, dus ik wacht maar even af of ik haar stem hoor. Ga ik het aan Gijs vragen? Nee, laat hem maar lekker. Ik hoor haar en ze komt even naar mij toe om te kletsen. Wat fijn, helemaal het gevoel dat ik redelijk gewoon onderdeel ben van deze groep. Tussendoor kletsen met de juf of andere moeders is en blijft lastig. Ik focus me maar op de kindjes om me heen. De juf had al aangegeven dat  we echt uitgenodigd zijn om mee te eten en er werd niks van ons verwacht. Het gezellig met de kinderen kletsen lukte goed en ik voelde me oké.

‘Het was heel gezellig en echt gaaf dat je er bij mocht zijn, hè mama!’ ‘Dat vond ik ook, vent!’ Een fijn kerstdiner met de klas. Mama was helemaal op, maar dat hoort er bij.

’s Avonds toen Gijs heerlijk in zijn bedje lag, belde mama me toen ik net op de bank zat. Mijn tranen biggelden over mijn wangen. Wat is het toch soms zwaar om het op deze manier te moeten doen. Heel fijn dat je maar een paar honderd meter hoeft te lopen en je bij mij binnen bent, mama. Een dikke knuffel en veel tranen. Zorgen voor het besef dat het moeilijk is, maar dat ik het wel aanpak en doe. Wat een behulpzaamheid.

De kerstvakantie volgde met alle leuke, bijzondere feestdagen vol tradities. Ik ben dankbaar voor de superlieve mensen om mij heen. Alles wat we samen gedaan hebben in 2019. Tegelijkertijd denk je aan de lieve mensen die niet meer bij ons zijn. En kom ik toch weer terug bij: geniet na verdriet!

Ook voor 2020 hoop ik dat voor iedereen alles verloopt zoals we zo vaak hopen. Gewoon en fijn!

Deel deze blog met je vrienden!

This article was written by admin

Laat een reactie achter

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *