Het dagelijks leven met mijn beperkte zicht kon niet langer op dezelfde visuele manier vormgegeven worden. Daarmee bedoel ik dat het ineens extreem van belang werd dat al onze spullen in huis op dezelfde plaats teruggezet moeten worden. Een behoorlijke omschakeling zou je denken. Dat klopt deels ook wel, maar gelukkig bevatte ik altijd al de gave van structuur. Ook mijn man Jos vindt het heerlijk als alles netjes en opgeruimd is. Toch blijkt daar nog een behoorlijke wereld  tussen te zitten.

In het begin had ik er veel last van dat ik alles wilde zien, maar het niet lukte. Ik vroeg het dan aan iemand of voelde het even. Daarna meende ik precies te moeten onthouden wat waar lag. Ik werd er helemaal gek van. Dat konden mijn hersenen niet aan en ik werd steeds geconfronteerd met het feit dat ik het echt niet zag wat er op de tafel, het aanrechtblad of de badrand lag.

Ik weet nog dat ik in mijn kraamtijd het zo gek voor mezelf heb gemaakt dat ik uit mijn hoofd wist welk cadeautje ik van wie had gekregen en waar het bovenop de kast neergezet was. Een oneindig moeilijke opdracht, maar vooral ook zo zinloos. Het was erg vermoeiend, maar ik bleef het nodig vinden. Het vasthouden van wat ik vroeger met mijn ogen letterlijk in 1 oogopslag zag liggen. Steeds die voelbare confrontatie deed veel pijn.

Langzaam kwam de praktische kant. Wat was nu echt belangrijk om te onthouden en waar kon ik energie winnen door niet te hoeven voelen of proberen te kijken. We begonnen bij de koelkast. Ik vond het al snel vervelend dat Jos steeds uit de koelkast dingen moest pakken of terugzetten, omdat ik niet wist waar het lag, maar ook niet snel genoeg in de gaten had wat ik dan wel in mijn handen had. Augurkjes, zilveruitjes, jam, piccalilly of pesto kunnen immers allemaal in eenzelfde glazen potje zitten. Al gauw kwamen deze potjes op de bovenste plank achterin, met vooraan het boterkuipje, op de plank eronder het broodbeleg, vervolgens de groenten en het vlees. Onderin liggen de pakken yoghurt en eventueel pakken drinken. In de deur is zo’n zelfde structuur terug te vinden. Heerlijk! Nu kan ik ook zelf alles pakken. Een kleine moeite, een groot plezier.

Daarnaast heb ik dus in mijn kledingkast zo’n structuur, in de keukenkastjes, op de kamer van Gijs met de potjes en pannetjes van Zwitsal, bij het kastje met het wasmiddel, in de la van de salontafel. In het bakje met de kruidenpotjes, de jassen aan de kapstok, de troepjes in de badkamer. Overal!

Hoe blij ben ik dat ik dit structuur-gen meegekregen heb en het voor Jos ook geen probleem is. Nu ik het zo aan het beschrijven ben, ben ik me er ineens van bewust dat het me echt enorm helpt om gemakkelijk mijn weg te vinden in huis. Mijn twee fantastische mannen zijn echt helden in het terugleggen op dezelfde plaats. Gijs kent deze structuur als geen ander en zet zijn auto’s soms ook op dezelfde manier in zijn garage. Het hoeft niet door te slaan…  En wat betreft Jos? Gelukkig is hij ook een man die gewoon heel vaak zijn sleutels en portemonnee kwijt is.