Al een paar dagen zijn wij, maar vooral ik, aan het bijkomen van een bijzondere reis genaamd wintersport. Ik vertelde jullie al eerder dat we met de gezinnenreis van de vereniging NVSV mee zijn gegaan om als gezin toch te kunnen skiën. En dat is zeker gelukt! Gijs geeft de vakantie een tien en trouwens ook zijn skikunsten. Nu heb ik het natuurlijk niet zo goed kunnen zien, maar inderdaad mijn kind kan als de beste skiën. Hihi. Dat zal hij we van zijn papa hebben. Gijs ging in een groepje van 3 of soms 4 kinderen met een skileraar of begeleider op pad. Hij heeft de grootste lol gehad en enorm veel stappen gezet. Eigenlijk klopte zijn verhaal voor de vakantie precies. “Ik trek gewoon die ski’s aan en ik kan het vast al.” Heel knap hoe hij met volle snelheid van verschillende pistes gegleden is. Elke dag een andere leraar die hem steeds wat kon leren. Maar vooral een supervrolijke en trotse jongen die van elke dag genoten heeft met alle nieuwe vriendjes.

We waren in Oostenrijk in een mooi luxe hotel waarbij het ontbijt en diner elke dag verzorgd werd voor onze groep. Zelfs rond 4 uur ook nog een zoet en hartig tussendoortje. Supervriendelijk personeel dat heel behulpzaam was, een fijne grote kamer met balkon. Daar konden we ook nog genieten van het zonnetje. Het leek wel lente. Ook buiten zwemmen of in de namiddag bubbelen in het bubbelbad, relaxen in de sauna of het stoombad. Het ontbrak ons aan niets.

Elke avond hoorden we wie mijn nieuwe begeleider of skileraar was voor de volgende dag. Daarmee had ik in de ochtend 2 uur les en in de middag ook. Dat waren de richtlijnen, maar het was belangrijk wat wij graag wilden en wat voor ons goed voelde. Anders konden we afwijken van dat programma. De eerste dag was alles nieuw natuurlijk. Het ontbijten in de drukke zaal, het aankleden met alle laagjes kleding, je ski’s, stokken en schoenen uit het depot halen, met de gondel naar boven. Heel veel indrukken en prikkels dus. Toen we boven op de berg stonden was er ook nog slecht zicht. Al met al een opeenstapeling van impressies.

Dan start je les waarbij ik zelf een hesje droeg met blind en mijn begeleider met guide. We droegen allebei een oortje en microfoontje, zodat we onderling contact hadden. Wat is het dan eigenlijk een gedoe, voordat je echt kunt beginnen. Samen gingen we aan de slag en beetje bij beetje kreeg ik iets van vertrouwen op het oefenstukje. Al werd ik niet veel later overspoeld door emoties. Ik zag Gijs niet bezig al hoorde ik hem wel lachen, ik schrok toch nog van het slechte zicht, ik was al eens gevallen en besefte toen wat ik eigenlijk aan het doen was. Het werd me dus te veel en ik ben toen met Jos gaan lunchen om vervolgens eerder naar het hotel terug te gaan. Gijs kwam met zijn groepje en begeleider terug dus heel fijn om daar even niet mee bezig te hoeven houden. Alle emoties mochten er zijn en zorgden uiteindelijk voor een super nachtrust.

De tweede dag had ik een top skilerares bij wie ik me volledig op mijn gemak voelde. Zij heeft er met mij voor kunnen zorgen dat mijn tweede ervaring op de latten positief eindigde. Op de oefenweide lukte het me alleen zo’n 8 bochtjes achter elkaar te plakken. Zij skiet dan achter mij en geeft aanwijzingen. Dat was enorm tof! Nu voelde ik waarom mensen dit leuk vinden.  Vol goede moed ging ik de volgende dagen van start. Soms in een ander gebied. Soms ging het even wat minder en had ik niet zo’n vertrouwen in wat ik deed, maar er zaten ook weer fantastische dagen tussen waarvan ik genoot. In de tussentijd was Jos zoekende naar zijn invulling van de dag. Een beetje kijken bij Gijs en dan weer bij mij. Soms sloot hij aan bij de andere ouders die zich soms ook een beetje verloren voelden.

Op vrijdag ging ik weer met een ervaren skileraar op pad. Ik had er weer zin in en we besloten na een aantal oefeningetjes op de oefenpiste samen een eerste blauwe piste te gaan ontdekken. Deze ontdekking zorgde voor gelukmomentjes waarbij ik trots was en tegelijkertijd werd ik overvallen door de snelheid, het toch nog een beetje kunnen zien van de afgrond en het harde werken om te remmen in slushie sneeuw. Al met al kan ik met trots zeggen dat ik beneden ben gekomen, samen zij aan zij met mijn skileraar.  Al heb ik echt ook momenten gehad dat ik me echt afvroeg wat ik daar in hemelsnaam deed.  Wanneer de tranen weer weg waren en ik Gijs hoorde roepen: ‘Goed zo mama!’, kon het besef beginnen. Ik heb zelf geskied!! Dat was een hele ervaring die ik echt niet had willen missen!!

Na het ontdekken van de sneeuw, scheen daarna het zonnetje in het dal waar we kennisgemaakt hebben met veel verschillende gezinnen. Wauw, wat was dat bijzonder. Iedereen heeft zijn eigen verhaal rondom het slecht zicht van mama, papa, een jong meisje of een puber. Het was heel fijn om deze lieve mensen te ontmoeten. Alleen heeft het me ook veel gedaan. Ieder heeft zijn eigen tegenslag in het leven meegemaakt. Het is mooi om te merken dat we samen proberen te kijken naar de mogelijkheden en nieuwe uitdagingen aangaan. Ik vond het fijn om dat met deze bijzondere mensen te mogen ervaren.

Zoals je waarschijnlijk hebt kunnen voelen, hebben Jos en ik allebei in een proces gezeten tijdens deze fantastische vakantie met pieken en dalen. Zoekende naar alle mensen en activiteiten die op ons pad kwamen. Gijs heeft alleen maar pieken gekend vooral op de zwarte afdaling. Al met al hebben we enorm genoten van deze toffe vakantie.

Wij willen NVSV enorm bedanken voor de organisatie en alle goede zorgen. Zonder hen konden wij dit avontuur niet beleven! Echt fantastisch dat zoveel skileraren en begeleiders zich inzetten voor ons! Daar zijn wij deze lieve mensen enorm dankbaar voor.