De Engelse afkorting AZOOR staat voor Acute Zonal Occult Outer Retinopathy. In 1992 sprak Donald Gass als eerste over een syndroom waarbij de werking van een of meer gedeeltes van het netvlies snel verslechtert. Op dat moment waren er slechts 13 patiënten bij hem bekend en dit waren voornamelijk jonge vrouwen. Tien jaar later deed hij onderzoek bij 51 patiënten met AZOOR. Hieruit bleek dat AZOOR het best kan worden omschreven als blinde vlekken in het netvlies, ook wel scotoom genoemd. Een scotoom is een ander woord voor uitval van een stukje gezichtsveld dat is omgeven door een gebied met betere of normale visus. Deze blinde vlekken bedekken vaak het grootste gedeelte van het gezichtsveld. Ook zijn de vaten van het netvlies in de meeste gevallen beschadigd, waardoor genezing niet mogelijk is.

Veel nieuwe technieken en behandelingen zijn op patiënten met AZOOR toegepast, maar tot op heden nog zonder effect.

Hoe komt dit nu tot uiting bij mij?

Wanneer ik recht vooruit kijk, dan zie ik in het midden van mijn gezichtsveld een grote ronde vlek. Deze vlek zit voor de gele vlek op mijn netvlies. Deze gele vlek zorgt normaal gesproken ervoor dat je scherp ziet. Doordat mijn staafjes en kegeltjes op het netvlies beschadigd zijn, is niks scherp. De rand rondom mijn geheel uitgevallen vlek is dus wazig. Daarmee zie ik alleen contouren en van dichtbij kleuren. Ook beweging valt eerder op dan stilstaande vlakken. Wanneer ik iemand tegenkom, zie ik op ongeveer 4 meter afstand wel dat er een persoon staat. Dit komt doordat ik mijn ogen wat schuin houd en dus met de zijkant kijk. Ik kan niet ontdekken wie het is en herken geen enkele details zoals gezichtsuitdrukking, wimpers, sieraden etc.
Wanneer het contrast tussen voorwerpen goed is, zie ik wel dingen liggen. Niet altijd weet ik welk voorwerp dat dan is. Dan voel ik en heb ik het vaak snel door. Ik weet immers waar ik ben en wat logische voorwerpen in die ruimte zijn. Je hersenen helpen daarbij.

Daglicht is voor mij belangrijk om dingen beter te herkennen. Zonlicht verblindt echter vaak te veel. Dat geeft eerder vermoeidheidklachten. Net als overgangen van donkere naar lichte ruimten. Sowieso moet ik goed letten op het doseren van dingen willen zien. Mijn ogen raken dan snel vermoeid. Foto’s vergroten op de iPad, telefoon of televisie is prettig om een betere voorstelling te maken, maar nemen de wazigheid niet weg. Dan heb ik altijd uitleg nodig.