De eerste afspraak bij de psycholoog van Visio was op het adviescentrum in Eindhoven. Destijds woonden we nog in Deurne en gingen Jos en ik samen met de auto daar naar toe. Ik weet nog als de dag van gisteren dat Bea, de psycholoog, tegen me zei dat ik de volgende keer alleen met de taxi zou komen. Mijn maag draaide een rondje en ik verstijfde. “Dat kan ik niet en hoe dan?” dacht ik alleen maar. Toen ik eenmaal thuis was, twijfelde ik heel erg of ik een klik had met Bea. Haar opmerking voelde niet fijn en dat was toch niet mijn hulpvraag. Ik stap niet zomaar bij iemand anders in de auto en al helemaal niet alleen. De opmerking bleef vaak in mijn hoofd, maar ik negeerde deze. De tweede afspraak weer lekker veilig bij Jos in de auto daar naar toe. De eerste vraag van Bea was: “En is het gelukt om alleen met de taxi te komen?” Ik reageerde dat ik niet wilde en ook niet durfde. Een juist onderwerp voor het eerste gesprek, zal ze gedacht hebben.

Uiteindelijk hebben we een taxibedrijf ingeschakeld en ben ik de rest van de gesprekken alleen naar Eindhoven gereisd. Steeds een drempel om over te stappen. En dan heb ik het nog niet over de letterlijke drempel en trappetjes die ik over moest om bij Visio binnen te komen.

Bijna 5 jaar later ga ik momenteel elke dinsdag voor een nieuwe ICT-training naar het centrum in Eindhoven, maar neem ik de bus. Ik moet daarbij overstappen op het station in Eindhoven en vanaf de bushalte nog een stukje lopen. Niet dat dit altijd zonder zenuwen gaat, maar het gaat steeds beter. Afgelopen dinsdag liep ik in het zonnetje er naar toe en kwam ineens het moment van de taxi terug. Mijn maag draaide weer een rondje. Maar blijkbaar de andere kant op. Ik was trots dat ik daar liep en gebruik maak van het openbaar vervoer om zelfstandig te komen waar ik wil zijn.

Inmiddels heb ik afgelopen donderdag ook weer met de trein gereisd. Het blijft een hele onderneming en ik zie er in de ochtend ook tegenop. Bijna hetzelfde gevoel als toen ik voor de eerste keer de taxi instapte. Maar nu overheerste het gevoel van zelfstandig stappen zetten. Het kost dan ook veel meer moeite, maar ik ben dan blij dat het lukt. Ook na een dag als gisteren toen er een algehele treinstoring op het station in Eindhoven was. Ik zat eerst in de intercity, moest daarna naar de sprinter en vervolgens was er geen machinist. We werden verzocht om op het bomvolle station even over te stappen op de intercity want die ging wel naar Deurne. Verder praat ik maar niet verder over de vertraging, zenuwen en frustratie van die ochtend. Het is gelukt.

Van A naar Beter dus voor mij.