Druk met ouders en kinderen, zo heet als in de sauna en een akoestiek waarvan je gillend gek wordt.
Ja inderdaad, ik heb het over de zwemles.
Sinds september zwemt Gijs elke maandag. Gelukkig op de vrije dag van Jos, waardoor mijn intentie er was om niet elke week mee te gaan. Ik zag enorm op tegen de eerste les. De drukte, de warmte, het geluid, maar natuurlijk weer het volgende wat ik niet goed mee kan krijgen van hem. Met z’n drieën gingen we de eerste les naar binnen ondanks dat Gijs ook zenuwachtig was, had hij er wel zin in. Na de uitleg van de juf aan de kant, werd me door Jos al verteld dat Gijs een pruillipje had en bijna op huilen stond. Ik kan zijn toetje helaas niet aflezen, maar voel aan alles hoe hij zich voelt. Eenmaal in het water had de juf hem goed in de gaten en vertrok zijn gezichtje en uiteindelijk kwam er zelfs een lachje, aldus Jos. Ouders mochten deze eerste les nog aan de kant blijven kijken, maar werd verzocht de andere keren achter het glas plaats te nemen. Dat is op een afstand dat ik er echt totaal niks meer aan heb. De tweede les toch maar mijn taststok meegenomen en aan de juf gevraagd of we aan de rand mochten blijven. ‘Natuurlijk, heel begrijpelijk,’ was haar antwoord. Ik ben er erg blij mee, maar voel ons wel een uitzondering. Gelukkig kan iedereen zien waarom wij vooraan blijven.
Na live commentaar van Jos over wat er allemaal gebeurde of waar Gijs was, focuste ik me steeds en kreeg ik last van mijn ogen. Bijna elke les weer ging ik met hoofdpijn naar buiten.
Net na de herfstvakantie mocht Gijs na de les met papa of mama bij de juf komen en werd hem verteld dat hij door mocht naar badje twee. Trots en gek genoeg hoef je daar echt niet voor te zien, maar vooral te voelen!
Inmiddels zwemt hij bij een meester in het tweede badje. Ook daar ben ik open geweest over mijn visuele beperking. Ik mag aan de kant blijven zitten. Daarnaast heb ik uitgelegd dat ik erg gefocust ben op de naam van Gijs. Wanneer ik hem dat hoor zeggen, let ik natuurlijk nog meer op en is de kans heel groot dat het kind dat het dichtst bij de meester is, onze Gijs is. Deze fijne en sympathieke leraar houdt hier heel veel rekening mee en noemt niet alleen zijn naam, maar ook vaak wat hij doet. Verbale communicatie van hem richting mij, dat is echt geweldig. Zelfs als hij Gijs helpt, zegt hij tegen Gijs: ‘Kom, dan gaan we hier even oefenen, want hier is meer ruimte.’ Hij gaat dan met Gijs zo dicht mogelijk bij de rand . Ik loop naar voren en kan dan over de rand meekijken. Zo superlief! Vooral ook omdat hij het op een natuurlijke en niet overdreven manier doet. Zo krijg ik toch kleine beetjes mee en dat is al veel meer dan ik had gedacht. Ik vind het zelfs best wel leuk!
Afgelopen maandag had ik alleen bedacht om even niet mee te gaan. Beetje moe van de rest van de dag. Alleen toen ik Gijs vertelde dat ik niet mee zou gaan, was hij het er niet mee eens.
Al denk ik soms dat ik er voor spek en bonen bij zit, door zijn reactie bleek weer hoe belangrijk hij het vindt dat ik er toch bij ben. ‘Mama, ik vind het fijn als jij ook bij mijn zwemles komt kijken. Je moet echt mee!’
