Eyeliner, oogpotlood en nagellak zijn eigenlijk de enige dingetjes die uit mijn gedeelte van onze spiegelkast in de badkamer verdwenen zijn. Alle andere producten wat betreft make –up gebruik ik nog steeds. Al mis ik ze wel eens hoor. Mooi vind ik het als je tijdens een feestje wat langere nagels hebt die in een fancy kleurtje gelakt zijn. Het bladderen en het storen aan het stukje nagellak dat je er nu weer afstoot, mis ik natuurlijk niet.  En ja, wat betreft eyeliner of oogpotlood, dat was destijds ook een gewoonte. En nu is dat de make-up zoals ik het tegenwoordig draag.

Mensen vragen me wel eens of ik mezelf opmaak of dat Jos dat misschien doet? Nee hoor, hij doet heel veel voor mij, maar mijn make up verzorg ik zelf. Dat vind ik niet alleen belangrijk, maar als vrouw voel je je daar ook gewoon blij mee. Daarmee zeg ik niet dat het vanzelfsprekend is. Zeker in het begin van mijn periode als slechtziende wilde ik vasthouden aan die gewoontes. Zeker voor een feestje vroeg ik dan mijn zusje of ze me opmaakte, maar later wilde ik ook dit weer zelf kunnen. Oefening baart kunst, blijkt achteraf. Samen met haar geprobeerd en geprobeerd en nog eens geprobeerd…

Ja, je pakt het op een andere manier aan, maar het schijnt dat het resultaat er prima uitziet. Dat wil ik toch nog vaak wel even laten checken bij Jos. Bevestiging is altijd fijn. Heel concreet gebruik ik zelf een beetje bibicrème. Daarbij is het vooral zaak dat ik goed uitsmeer en zorg dat ik alle plekjes raak. Vervolgens met een beetje oogschaduw op het randje net boven je wimpers tot aan de arcadeboog. Vroeger ook wel eens zo’n make-up cursusje gehad. Hihi.  Gelijkmatig uitvegen lukt als je maar probeert. Dan komt de uitdaging van de mascara! Die uitdaging is zwart, korrelig, heeft vaak een verschillende dikte. Ook een vaste hand zonder trilling is erg gewenst. In het begin tikte ik nog wel eens tegen mijn oogleden aan, maar op een gegeven moment krijg je dat door en gebeurt dat niet meer zo vaak. Nu laat ik het borsteltje niet over mijn wimpers naar boven glijden maar houd ik het borsteltje op dezelfde plaats en sluit ik steeds opnieuw mijn ogen. Een klein beetje blush op mijn jukbeenderen en klaar. Even checken bij Jos of iemand anders en gaan! En daarbij kan ik het enorm waarderen als een ander tegen me zegt dat er toch een klein beetje zwart boven mijn wimpers is afgedrukt. Even samen weghalen en opgelost.

Het blijft wel typisch trouwens dat ik het opmaken toch altijd in de badkamer voor de spiegel sta te doen, maar ik kan me net zo goed omdraaien.

Als we het dan toch hebben over de verzorging. Epileren van mijn wenkbrauwen zal ik maar niet zelf aan beginnen. Dat laat ik lekker mijn schoonheidsspecialiste verzorgen. Luxe hoor! Voorheen wilde ik daar niet zoveel geld aan uitgeven en deed ik het zelf.

En dan nog mijn haren. Kammen, droog blazen met een föhn, daar heeft niemand een spiegel voor nodig. Misschien met het in model brengen wel, maar sinds ik mijn borstelföhn gebruik, zit mijn haar ook zoals ik het zou willen. Alles in de badkamer doe ik dus lekker zelf.

Ow ja, mijn nagels knippen. Ook dat doe ik inmiddels zelf. In het begin hielp mama mij en vond ik het ook wel heerlijk om dat te laten doen. Inmiddels weet ik precies hoe ik het nagelknippertje en mijn vijl moet gebruiken. Helaas niet meer van die mooie lange nagels, maar daar is een andere reden voor. Ik vind het namelijk echt storend als iemand en vooral ikzelf vieze nagels heb. Met een wat kortere versie, is de kans kleiner dat anderen wel zien wat ik niet kan zien onder het randje van mijn nagels. En een beetje gênant maar wel makkelijk, mijn teennagels knipt Jos gewoon voor mij. Liefde is… hij knipt haar teennagels.

Zo, nu weten jullie ook mijn vrouwelijke badkamergeheimen! Gelukkig verschillen die nauwelijks met die van jullie! 😉