Daar zit je in de stoel bij de afdeling oogheelkunde. Je gaat nooit meer zien wat je ooit gezien hebt, zijn de woorden van de arts. We weten niet goed hoe het allemaal zo gekomen is, maar je netvlies is zodanig beschadigd dat het nooit meer herstelt. Ik kreeg een briefje met de naam van de instelling voor blinden en slechtzienden en ze vertelde dat zij mij kunnen helpen om te gaan accepteren. Wij wensen je veel sterkte toe, klonken de laatste woorden van de oogarts dof door het kamertje. Vol verdriet, verslingerd in elkaars armen, liepen wij samen muisstil en met trillende benen het ziekenhuis uit. 

 Het licht komt door de gordijnen, de vogeltjes fluiten, de wekker gaat en de dag moet weer beginnen. Maar dat wil ik helemaal niet! Ik wil in mijn bed blijven, veilig onder de dekens, alleen! Alleen met mijn angst, met mijn verdriet en met mijn onrust. Ik wil niks, niemand en vooral niet denken aan hoe mijn leven verder moet.

Ik heb sinds 2014 een visuele beperking. Een groot gedeelte van mijn zicht is weg en met een klein gedeelte zie ik op een korte afstand  wazig. Ongeveer 4%. Dit gezichtsverlies heb ik binnen 4 dagen ondervonden tijdens mijn zwangerschap. Je wereld staat op zijn kop en je ziet het letterlijk en figuurlijk allemaal niet meer zitten. Ook mijn partner, zoontje, ouders, broers, zussen zijn getroffen en we hebben allemaal een weg moeten vinden in mijn nieuwe manier van leven.

Veel heb ik moeten inleveren, zoals het kijken naar onze zoon, autorijden, fietsen, lezen en mijn passie voor mijn docentschap. Dat zorgt voor verdriet dat nooit helemaal verdwijnt. Maar uiteindelijk zorgt het ook voor een andere kijk op het leven. Ik heb letterlijk meer visie gekregen door minder zicht. Het genieten van de kleine dingen en de mooie voelbare momenten met dierbaren. Het zorgen voor en het opvoeden van onze zoon Gijs. Liefde van mijn man, zoon, ouders en familie en vrienden geven je kracht om zelf te gaan kijken naar mogelijkheden.

Droom, durf, doe en deel!

Graag wil ik mijn verhalen met jullie delen, omdat ik het belangrijk vind je een kijkje te laten nemen in mijn leven als slechtziende. Veel verschillende onderwerpen zal ik aan bod laten komen in mijn blogs. Zowel dagelijkse en praktische onderwerpen, als ook de tranen van verdriet en geluk. Hierbij blik ik terug op gebeurtenissen in het verleden, maar schrijf ik natuurlijk ook hoe het nu met me gaat.