Al even geleden appte ik Linda met de vraag of ze in mijn eerste vakantieweek mee wilde gaan lunchen. De kinderen moesten nog naar school, dus ik zou een dag voor mezelf hebben. Linda appte terug: als je dan toch vakantie hebt, kunnen we ook een nachtje weggaan.
Het fijne was, Linda had ook meteen een goed concreet idee, dus dat nachtje weg was zo geregeld.

Op de heetste dag van het jaar, een van de recorddagen in Nederland ooit, toen de mussen van het dak vielen, de vierdaagse in Nijmegen werd afgelast, zaten wij met z’n tweeën in Roermond. Lekker aan het water, maar geen verkoelend briesje. Een mooi hotel, maar zonder airco. Een designer outlet, maar daar wilde we helemaal niet heen.

De grootste maar… die was er niet. Wij hebben de hele dag tegen elkaar gezegd: ‘Maar we klagen niet.’ Het was heel relax, ontspannen en vooral heel rustig.

Linda vroeg na afloop of ik eens een stukje zou willen schrijven over hoe dat dan voor mij is, op pad gaan met haar. Heel eerlijk, weinig anders dan hoe het was toen we ‘voor dit alles’ samen gingen lunchen, samen in de auto zaten naar onze opleiding, samen door Amerika reisden of wat dan ook gingen ondernemen. Tenminste, zo ervaar ik het oprecht als ik alleen met Linda ben. Het besef dat ik ‘even’ de tapaskaart met 47 gerechtjes moet voorlezen komt inmiddels vanzelf. En ik moet Linda meegeven dat ze een ster is in kiezen en onthouden. Ze weet prima waar ze in een winkel naar op zoek is, en waar ze tijdens het eten zin in heeft. Misschien moet ik de vraag stellen of ze een stukje wil schrijven over een ziende die maar niet kan kiezen 😉.

Eigenlijk valt het pas op dat het anders is als we gaan eten en ik iemand zie kijken of Linda wel die lange trap op kan lopen naar ons tafeltje, wanneer iemand bij het afrekenen vraagt: ‘Waar zijn die strepen op jouw stok voor?’, of als we over straat lopen en een voorbijganger pas op het laatste moment beseft dat hij degene is die even opzij zal moeten stappen. Juist deze ervaringen ebben nog even na bij mij. Ook na ons nachtje weg, als ik op verjaardag ben en iedereen gewoon ‘ziet’ wat ik zeg, laat zien welke taart er is, showt welke cadeaus gegeven worden en wanneer er hapjes op tafel gezet worden. Of als ik daarna naar mijn moeder ga kijken bij de Nijmeegse vierdaagse en haar vindt tussen de vele lopers.

Voor mij is het samenzijn met Linda inmiddels, of eigenlijk nog steeds, zo gewoon, dat snakken naar eerder, hiervoor, of vroeger minder sterk is, of dat ik dat gewoon blok, omdat het me ook verdrietig maakt. Linda is gewoon een topper, met of zonder stok. Wat mooi om te zien dat juist zij al zo ver is dat heel veel dingen gewoon weer kunnen of zijn zoals ze ooit waren.